ciocia przyjechała

HANKA

emocjonalnie zagubiona, próbująca poskładać się do kupy, pani architekt, zakochana w najlepszym przyjacielu, uwodzona prze Facundo, bardzo atrakcyjna dla mężczyzn, lubująca się w wódce, paląca chyba za dużo papierosów, samotna

ANDRZEJ

zakochany w żonie Winiarskiego, niezdecydowany, skomplikowany, trochę z charakteru przypominający babę

FACUNDO

uwodzicielski, przystojny, typowy Argentyńczyk, próbujący zdobyć na wszelkie sposoby Hankę

 -Hanka, Hanka, Hanka, Hanka!

Podniosłam leniwie ociężałą powiekę, prawie natychmiast znów ją opuszczając z powodu cholernego światła słonecznego przebijającego się przez rolety do mojego pokoju. Ból głowy był wprost nie do zniesienia, a wody potrzebowałam w tym momencie chyba bardziej niż wszystkie dzieci Afryki razem wzięte. Mimo generalnie mówiąc, nienajlepszego poczucia podniosłam się z łóżka, opierając się chwilę na łokciach i oddychając ciężko.

Andrzej otworzył drzwi sypialni z trzaskiem, który byłby w stanie obudził umarlaka, a mi chyba rozłupał czaszkę na dwie części, które zaczęły boleć jeszcze bardziej.

-Hanka, akurat wtedy kiedy tak bardzo cię potrzebuję ty musiałaś zachlać się w trzy dupy. Jesteś naprawdę niemożliwa.

Śmiesznie wywrócił oczami, a ja zebrałam się w sobie i wstałam z łóżka, lekko się chwiejąc.

-No wreszcie, chodź do kuchni, zrobiłem kawę, bo czułem w kościach, że twój dzisiejszy poranek nie będzie należał do najprzyjemniejszych.

Czuł w kościach. No jasne. Nie czuje w kościach że jestem od dwóch lat beznadziejnie w nim zakochana, ale co tam.

-A tak na serio?- spytałam, niemalże jednym ruchem opróżniając cały kubek i oblizując wargi.

-Karol cię widział, jak śpiewałaś pod jego blokiem serenady. Razem z Conte.

Spojrzał na mnie z wyrzutem, nie próbując nawet ukrywać jak bardzo nie lubi Argentyńczyka i jak bardzo nie odpowiada mu fakt, że kręci się on obok mnie.

-Aha. Zdaje się że przyszedłeś tu, bo mnie potrzebujesz, Wronka.

Rozpromienił się, bo uwielbiał dyskutować o swoim życiu i domagać się od innych by rozwiązywali jego problemy, które swoją drogą, czasem bywały żałośniejsze niż rozhisteryzowanych kobiet.

-No tak, ale całkiem inaczej wyobrażałem sobie tą wizytę. Nie widzieliśmy się od tygodnia, oczekiwałem że powitasz mnie z większym entuzjazmem, czy coś.

-Mam rozumieć, że ty nie potrafisz posługiwać się telefonem i wystukać mojego numeru albo zwyczajnie przyjść tutaj?

Chyba zrobiło mu się głupio, bo spuścił głowę i zaczerwienił się, co niewątpliwie dodało mu jeszcze więcej uroku.

-Oj Hania, przepraszam, no.

Przecież się nie gniewam idioto. Nigdy nie potrafiłam być na ciebie zła i nie dostrzegałam twoich błędów i wad. Wiedziałam, że kiedyś po prostu to wszystko wróci, robiąc ze mnie emocjonalną kalekę, ale póki nieszczęście nie nadchodziło był dla mnie po prostu facetem idealnym.

-Nieważne, lepiej wytłumacz się z budzenia mnie o skandalicznie wczesnej porze i przerywaniu samotnego cierpienia.

Andrzej westchnął, a potem spojrzał cielęcym wzrokiem gdzieś przed siebie. Machnęłam mu ręką przed oczyma, ale nie zareagował, tak samo jak na szczypanie po ręce i ciągnięcie za uszy. Gdy wreszcie odwrócił się do mnie, był cały rozpalony i niemalże dygotał, a ja przestraszyłam się, że zaraz mi powie o jakiejś tajemniczej chorobie której nabawił się podczas pobytu w Iranie a wykryto ją dopiero teraz.

-Ona wróciła, rozumiesz to? Widziałem ją dzisiaj, rozmawiałem, czułem jej zapach. Jej ciało się tak bardzo zmieniło o drugim dziecku, ale wciąż wydaje się takie miękkie i miłe w dotyku. Zaprosiła mnie na imprezę powitalną, wiesz że mieszka w twoim bloku?

Dziwne uczucie niemocy sparaliżowało mnie, gdy próbowałam zrobić obojętną, a wręcz znudzoną tym wszystkim minę. Andrzej obarczał mnie swoją nieszczęśliwą miłością, która w porównaniu z uczuciem do niego stawała się wręcz nie do zniesienia; na każdą wzmiankę o niej mój żołądek robił salto. Wciąż dyskretnie dawałam mu do zrozumienia że Dagmara nie jest nim zainteresowana, bo zwyczajnie jest szczęśliwa z Michałem i kocha go najbardziej na świecie. Niestety ludzie omamieni namiastką jakiegoś uczucia każdy gest mają za znak. Zaprosiła go na tą cholerną imprezę, bo mieli na niej być wszyscy z klubu; nawiasem mówiąc moje zaproszenie rozgościło się w spamie już na dobre. Uśmiechnęła się bo była miłą i bardzo otwartą kobietą, która ceniła sobie spokój i dobre kontakty z innymi, jak więc mogła być niesympatyczna dla kolegi Michała  z drużyny? Miałam jednak dość powtarzania tego zakochanemu kretynowi codziennie, by jedyną odpowiedzią był tekst że miałam go wspierać a nie dołować.

-Dlaczego nic nie mówisz Hanka? Nie cieszysz się?

Oh tak, wprost skaczę z radości że przyjechała kobieta, za którą usychałeś z tęsknoty, ale z którą nigdy nie będziesz, bo ona ma poukładane i idealne życie bez ciebie. Ty jednak nie potrafisz tego zrozumieć, chociaż na początku naszej znajomości wydawałeś się inteligentnym facetem.

-Cieszę się Wronko, nawet nie wiesz jak bardzo. A teraz spadaj, bo chyba będę rzygać.

Próbowałam się skupić na projekcie, lecz wszystko zlewało mi się w jedną wielką czarną plamę. Nie pomagał także Andrzej, co chwilę wypisując z pytaniem, co byłoby lepszym prezentem dla niej na powitanie i czy przypadkiem nie wiem jakie kwiatki lubi najbardziej.

Rozpaczanie nad setną filiżanką kawy przerwało mi brutalne trzaśnięcie drzwiami. Chwilę później do salonu wszedł Facudno, co zirytowało mnie jeszcze bardziej, jeśli to było możliwe.

-Cześć Hanka, przyszedłem ci pomóc wyleczyć kaca.

-Cześć Facu, kac już wyleczony, możesz iść do domu.

Zaśmiał się tylko i rozsiadł obok na sofie, wypijając resztkę mojej herbaty.

-No ale co ty, nie masz ochoty na zajebisty seks?

Uniosłam brwi i zdecydowałam się spojrzeć na Conte, który uśmiechał się cwaniacko tuż nad moją twarzą.

-A widziałeś gdzieś tutaj Michała Winiarskiego?- spytałam, teatralnie rozglądając się na boki. Facu prychnął urażony, co jednak nie przeszkodziło mu w położeniu dłoni na moim udzie i robieniu na nim kółek.

-Boże, kobietko. Jesteś taka jędzowata i niemiła dla mnie, że sam nie mam pojęcia po co tu przychodzę. Chociaż patrząc się na ciebie w tym momencie, mam wrażenie że robię to z litości. Jesteś taka samotna, że w rzeczywistości kochasz moje towarzystwo, lecz nie chcesz się do tego przyznać kochanie. Po prostu brak ci odwagi do niektórych rzeczy.

-Nie, po prostu nie chcę się z tobą przespać Facundo, pomimo całej mojej sympatii do ciebie.- wzruszyłam ramionami, dopijając resztkę wystudzonej już herbaty i ruszając z pustym kubkiem do kuchni.

-Jak to NIE CHCESZ?- wydawał się tym faktem tak zszokowany, że nie ruszył się ani kroku, a ja zdążyłam opłukać naczynie, wytrzeć blat i zrobić kolację.

-Zwyczajnie, chcesz kanapkę?- podsunęłam mu pod nos talerz, lecz on tylko prychnął na nie bezczelnie, więc je zabrałam.

-A szkoda, malinowe pomidory to najlepsze, co może być na świecie.- rozsiadłam się wygodnie na kanapie z pilotem do telewizora, a on wciąż stał na puchatym dywanie, gdzie zostawiłam go dwadzieścia minut temu.

-Conte, czemu ty tu jeszcze stoisz?- zapytałam, udając że nie widzę jak co chwilę spogląda w mój dekolt, mając z tej pozycji doskonały widok.

-Nie wierzę w to, że nie chcesz się ze mną przespać.- próbowałam na niego spojrzeć jak na debila, lecz troszkę utrudnił mi to swoim czekoladowym spojrzeniem próbującym mnie rozebrać; z równowagi wytrącały mnie też jego ogromne, ciepłe dłonie: jedna na udzie, a druga w okolicach szyi, która pewnie juz pokryła się czerwienią.

-To nie tak że nie chcę, po prostu nie mogę.

Brawo, Hanka. Jesteś największą idiotką na świecie, która po prostu kiedyś zginie za swoją głupotę. Chyba czas z tym wszystkim skończyć- po prostu powinnam zacząć likwidować szkody, które niszczyły mi życie, a były spowodowane własną nieodpowiedzialnością. Właśnie zbierałam siły, żeby odepchnąć od siebie Conte, lecz on sam odsunął się ode mnie, powodując niemałe zdziwienie na mojej twarzy. On sam też miał rozchylone usta i coś w stylu totalnego zaskoczenia gościło na jego twarzy.

-Jak to nie możesz? Przecież jesteś taka piękna, a taka samotna, bo nie mogłabyś nic przede mną ukryć, kochanie. Nie jesteś lesbijką, bo za każdym razem kiedy tak zrobię- tutaj przejechał nosem po mojej szyi, a ja poczułam napływające zewsząd fale gorąca- czerwienisz się, masz dreszcze i chcesz jeszcze, a zakonnicą nie chcesz zostać, bo ostatnio rozmawialiśmy o Bogu całą noc i ostatecznie okazało się, że wierzysz w niego całym swoim małym samotnym serduszkiem, ale masz do niego kilka zastrzeżeń. O co więc chodzi, Hanka?

Jak mam wytłumaczyć mężczyźnie, dla którego uczucia są skomplikowane jak dla mnie fizyka, że gdy tylko dotykam innego mężczyzny, czuję się jakbym zdradzała Andrzeja, który już od dawna namawiał mnie do tego, żebym sobie kogoś znalazła. Jak? Przecież to tylko facet, który myśli tylko o seksie, siatkówce i jedzeniu.

-Sam tego chciałeś, zmusiłeś mnie do tego. Mam okres, ciocia przyjechała, truskawkowo mi, teraz już rozumiesz?

Zrozumiał. 

________

Nie jest to zbyt wymagające, nie pochłonęło wiele mojego czasu i nie jest najwyższych lotów, ale chciałam zrobić wam prezent na święta.

Spełnienia marzeń wam życzę, samych sukcesów, niech po prostu będzie coraz lepiej. 

Przepraszam za szablon i nazwę, bo to już się gdzieś przewinęło, ale nie miałam czasu i warunków technicznych do grzebania się w innych szablonach, więc wybaczcie mi to.